Ο ασυγχώρητος Ζαγοράκης και ο ποδοσφαιρόφιλος Μίκης
Σ’ ένα πράγμα έχει δίκιο ο Θοδωρής Ζαγοράκης: Οι πειθαρχικές ποινές στις ομάδες πρέπει να επιβάλλονται άμεσα και όχι στο επόμενο πρωτάθλημα.
Του διαφεύγει όμως ότι ο ίδιος είναι πρόεδρος της ΕΠΟ. Και ως τέτοιος δεν του επιτρέπεται να διαφωνεί με το πειθαρχικό δίκαιο της Ομοσπονδίας.
Παρότι ανάρτησε τη δήλωσή του στην προσωπική του ιστοσελίδα και όχι στην ιστοσελίδα της ΕΠΟ, υπέπεσε σε βαρύτατο θεσμικό ατόπημα. Επιδίωξε να μιλήσει ως πολιτικός και όχι ως ποδοσφαιρικός παράγοντας.
Το πότε θα επιβάλλονται οι πειθαρχικές ποινές, το αν η αφαίρεση βαθμών είναι αποτελεσματικό τιμωρητικό μέτρο και το αν η απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων για τον Αρη είναι δίκαιη ή άδικη, αποτελούν ζητήματα της ανεξάρτητης ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης.
Ο πρόεδρος της ΕΠΟ δεν έχει καμιά δουλειά να κρίνει αποφάσεις τακτικών δικαστών ούτε πολύ περισσότερο να αμφισβητεί το πειθαρχικό δίκαιο που υπερψηφίστηκε από τη γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν άντεξε σ’ ένα περιβάλλον που δημιουργήθηκε από τις διαμαρτυρίες των φίλων του Αρη, από την επικείμενη έλευση του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και από τις πιέσεις που δέχτηκε να λειτουργήσει ως ευρωβουλευτής του κυβερνώντος κόμματος και όχι ως ποδοσφαιροπαράγοντας.
Θα έπρεπε να γνωρίζει, πολύ πριν κάνει τη δήλωσή του, ότι η ποινή του Αρη δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Εντάσσεται στον πυρήνα του ποδοσφαιρικού αυτοδιοίκητου, το οποίο υποχρεώνει τον Αρη ή να αποδεχτεί την αφαίρεση των έξι βαθμών ή να προσφύγει στο CAS.
Η στήλη έχει επισημάνει πολλές φορές τις καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην έκδοση αποφάσεων των δικαιοδοτικών οργάνων του ποδοσφαίρου. Είναι κάτι που αντιβαίνει τον κανονισμό της FIFA και της UEFA και δημιουργεί δικαιολογημένη καχυποψία στη φίλαθλη κοινή γνώμη.
Στο εξωτερικό είναι αδιανόητο μία πειθαρχική απόφαση να λιμνάζει επί τετραετία. Οι δικαστικές επιτροπές λαμβάνουν αποφάσεις μέσα σε διάστημα επτά ημερών και στη χειρότερη περίπτωση μέσα σ’ ένα μήνα.
Αν ο Θοδωρής Ζαγοράκης πίστευε ότι το ελληνικό ποδοσφαιρικό δίκαιο πρέπει να εναρμονιστεί με το διεθνές, γιατί δεν το έβαζε ως θέμα στην πρόσφατη γενική συνέλευση της ΕΠΟ; Το διοικείν εστί προβλέπειν.
Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Υπάρχει ένα μύθος ότι οι διανοούμενοι αποστρέφονται το ποδόσφαιρο. Τον γκρέμισε ένας διάσημος Άγγλος ζωολόγος-κοινωνιολόγος, ο Ντέσμοντ Μόρρις, τον γκρεμίζει τώρα και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ενας παλιός ποδοσφαιριστής, ο Νίκος Μάλλιαρης, είχε την τύχη να συνομιλεί τακτικά με τον αλησμόνητο Ελληνα μουσουργό. Ο ευφυέστατος Μίκης θαύμαζε δύο ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες: Τον Βασίλη Χατζηπαναγή και τον Γιώργο Κούδα.
Μάλιστα εξήρε το ρόλο του ποδοσφαίρου στην κατάργηση των συνόρων. Ο Μίκης πίστευε ότι το ποδόσφαιρο ενώνει πολιτισμικά τους λαούς, όσο τίποτε άλλο.
Ο Ντέσμοντ Μόρρις υπήρξε αρνητής του ποδοσφαίρου. Ούτε ήθελε να το βλέπει. Ενας φίλος του τον έπεισε να ασχοληθεί, λέγοντάς του: «Είναι δυνατόν, εσύ ο μεγαλύτερος σύγχρονος ανθρωπολόγος, να μην ενδιαφέρεσαι για ποιο λόγο αυτό το άθλημα συγκινεί τον μισό πληθυσμό της γης;».
Το δόλωμα έπιασε και ο Μόρρις απάντησε στην πρόκληση μ’ ένα βιβλίο. Ο μέγας αρνητής του ποδοσφαίρου έγραψε το ωραιότερο βιβλίο για το ποδόσφαιρο. Κατέληγε με το επιμύθιο «γυναίκα αλλάζεις, κόμμα αλλάζεις, θρησκεία αλλάζεις, ομάδα ποτέ δεν αλλάζεις».
