Σοφτίλα και λογική «κακού δημοσίου»
Σε ένα παιχνίδι ο Παναθηναϊκός έπαιζε την ευρωπαϊκή του συνέχεια. Δινόταν η ευκαιρία στους ποδοσφαιριστές να σώσουν ολόκληρη την σεζόν.
Πέταξαν την ευκαιρία τους να σώσουν την χρονιά
Μήνες προβληματικής νοοτροπίας, απογοητευτικής δουλειάς σε συνολικό και ατομικό επίπεδο μπορούσαν να ξεχαστούν και να δημιουργηθούν συνθήκες για να δεθεί η ομάδα με τον κόσμο και να ανοίξει ο δρόμος για μία σημαντική επιτυχία.
Μπήκαν με την γνωστή σοφτίλα
Σε αυτόν λοιπόν τον τελικό, οι ποδοσφαιριστές του Βιτόρια μπήκαν με την σοφτ νοοτροπία που τους χαρακτηρίζει όλη την χρονιά. Μία εκνευριστική νοθρή διάθεση, μία παθητικότητα που επιτρέπει στον αντίπαλο να κάνει κάθε σκέψη του στο γήπεδο.
2-0 στο 24ο λεπτό
Η Φιορεντίνα κατέβηκε με την πιο συντηρητική λογική που μπορούσε. Με ένα 3-5-1-1, έχοντας εκτός ενδεκάδας τους Μπελτράν, Ζανιόλο. Παίζοντας με έναν παίκτη σε κάθε πλευρά και μοναδικό ποδοσφαιριστή ανάμεσα στα τρία χαφ και στον Κεν τον Γκούντμουντσον και ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χάνει 2-0 στο 24ο λεπτό.
Με δύο γκολ βγαλμένα από την ίδια σοφτ νοοτροπία
Και τα δύο τέρματα ήταν δώρο. Χαμένη εύκολη μπάλα σε δική του κατοχή και παθητική αντίδραση που άφησε χώρο και χρόνο για εκτέλεση. Στο πρώτο γκολ έκανε λάθος ο Μλαντένοβιτς και δεν πήγε επιθετικά πάνω στον Μαντράγκορα. Στο δεύτερο έχασε την μπάλα ο Βαγιαννίδης και ο Αράο άφησε τον Γκούντμουντσον να τρέξει μέχρι την περιοχή και να εκτελέσει χωρίς επί της ουσίας να επιχειρήσει ποτέ να τον μαρκάρει. Λειτούργησαν λες και δεν έχουν γνώση πως σε αυτό το επίπεδο αν αφήσεις μέτρα και χρόνο ο αντίπαλος έχει την ποιότητα να τα αξιοποιήσει.
Έπαιξαν μόνο όταν πίστεψαν πως αποκλείστηκαν
Δεν ακούμπησε μπάλα, δεν έκανε μισή επίθεση σε ολόκληρο το πρώτο μέρος. Έπρεπε να τελειώσει το ημίχρονο, να μπουν στα αποδυτήρια να καταλάβουν πως είναι αποκλεισμένοι, να τους φύγει η πίεση ώστε να αποφασίσουν να βγουν να πάρουν την μπάλα και να πολεμήσουν.
Έπρεπε να τελειώσουν οι στόχοι για να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον ο Βιτόρια
Έπρεπε να φτάσει στα μέσα Μαρτίου ο Παναθηναϊκός να είναι σχεδόν έξω απο όλους τους στόχους για να δούμε τον Βιτόρια να δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, μία τακτική με ενδιαφέρον. Το ρόστερ που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι, είχε ποδοσφαιριστές που θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός με λίγο ψάξιμο απο τους προπονητές του, να δώσουν περισσότερα πράγματα. Να φέρουν πιο εσωτερικά τον Τετέ, πιο πίσω τον Μαξίμοβιτς, πιο ψηλά τον Ουναχί, στο κέντρο της άμυνας τον Αράο, πιο κοντά στον φορ τον Πελίστρι, τον Μπακασέτα να παίξουν περισσότερο με δύο επιθετικούς. Ο Αλόνσο παρότι δεν άλλαζε τίποτα κατάφερε να έχει η ομάδα του μία χαοτική εικόνα, ο Βιτόρια είχε μία εκνευριστική φοβική διαχείριση και δεν δοκίμασε τίποτα στα παιχνίδια παρότι η πληροφόρηση μου είναι πως στο Κορωπί ψαχνόταν αρκετά και δοκίμαζε σχέδια και ιδέες. Τα δοκίμαζε στην προπόνηση, ποτέ όμως δεν έβρισε το θάρρος να τα εφαρμόσει στο γήπεδο.
Το ενδιαφέρον 3-4-1-2 το εμφάνισε όταν τελείωσαν οι στόχοι
Στις 13 Μαρτίου λοιπόν και ενώ ο Παναθηναϊκός είναι εκτός πρωταθλήματος, εκτός κυπέλλου και είχε σκορ αποκλεισμού και στην Ευρώπη, του ήρθε να δοκιμάσει κάτι που το βλέπεις και λες έχει ενδιαφέρον. Ένα 3-4-1-2 με τριάδα στόπερ τρεις ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα Μαξίμοβιτς, Αράο, Ίνγκασον που μπορούν να βγουν μπροστά από τις πίσω γραμμές, μπακ χαφ τους Βαγιαννίδη, Μλαντένοβιτς πιο ψηλά στο γήπεδο, δίδυμο στα χαφ το τρεχαντήρι Σιώπη και τον μπαλάτο Ουναχί, στο δέκα σαν συνδετικό κρίκο τον Τετέ να είναι κοντά στον Ουναχί και στο επιθετικό δίδυμο Σβιντέρσκι, Ιωαννίδη.
Με αυτό το πραγματικά ενδιαφέρον 3-4-1-2 ο Παναθηναϊκός μεταμορφώθηκε και άξιζε να βρει γκολ που θα πήγαινε το παιχνίδι στην παράταση.
Κακώς πείραξε στο τέλος την ομάδα
Χωρίς κανέναν λόγο σε μία ενδεκάδα που πήγαινε καλά και έδειχνε πως μπορεί να βρει έτσι ακριβώς όπως είναι το γκολ παράτασης, ο Βιτόρια αποφάσισε να βγάλει τον Σβιντέρκι και να περάσει τον Γερεμέγιεφ και στην επόμενη φάση το ποδόσφαιρο τον τιμώρησε σκληρά, δεχόμενος ο Παναθηναϊκός γκολ κόντρα στην ροή του αγώνα. Πραγματικά απόρησα με την επιλογή του να βάλει τον Γερμέγιεφ, καθώς ο Παναθηναϊκός έψαχνε γκολ για να πάει το παιχνίδι στην παράταση, όχι γκολ πρόκρισης. Πως γίνεται να πιστεύει ο προπονητής, πως θα ήταν λειτουργικό αν τα πράγματα πήγαιναν καλά ένα σχήμα με τον Γερεμέγιεφ και τον Ιωαννίδη σε παιχνίδι ίσων μέτρων, με την Φιορεντίνα δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε περίπτωση δεν το είδαμε ποτέ. Ο Παναθηναϊκός είχε βρει ρυθμό και παρά το τρίτο τέρμα συνέχισε να παλεύει, μείωσε με το πέναλτι που κέρδισε ο Ουναχί και έκανε γκολ ο Ιωαννίδης και πάλεψε μέχρι την νέα παρέμβαση του Βιτόρια. Πραγματικά δεν κατάλαβε κανείς με πιο λογική έβγαλε στο 87ο λεπτό τον Τετέ απο το γήπεδο και τι προσπάθησε να κάνει στο τέλος.
Σύνδρομο «κακού δημοσίου»
Στον Παναθηναϊκό όσοι βρίσκονται τα τελευταία χρόνια, αποκτούν ένα σύνδρομο «δημοσίου υπαλλήλου». Μην παρεξηγηθώ, εννοώ του κακού δημοσίου ασφαλώς και υπάρχουν στο δημόσιο άνθρωποι που προσφέρουν σπουδαίο έργο. Φεύγοντας από αυτή την αχρείαστη αλλά αναγκαία παρένθεση, σε αυτή την νοοτροπία, πιστεύουν πως με την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου εξιλεώθηκαν. Πως πρέπει να τους πουν και μπράβο για την προσπάθεια, μέσα τους μπορεί να είναι και ευχαριστημένοι στην λογική το παλέψαμε.
Θλίψη και ενόχληση
Στην πραγματικότητα μόνο θλίψη και ενόχληση μπορεί να προκαλέσει η εικόνα τους. Ποδοσφαιριστές που μπήκαν φοβισμένοι, νωθροί, παθητικοί όταν είχαν την τύχη στα χέρια τους και αποφάσισαν να παίξουν μόνο όταν δεν είχαν να χάσουν τίποτα. Προπονητής που δεν εφάρμοσε ποτέ ένα σχέδιο που θα μπορούσε να βοηθήσει τους παίκτες να βγάλουν σαν σύνολο την ποιότητα τους, αλλά εφάρμοζε συνεχώς το ίδιο που ακολουθούσε και ο προκάτοχος του, με αλλαγές μόνο σε κάποια σημεία της λειτουργίας της ομάδας. Θλίψη και ενόχληση γιατί όταν έχασαν το πλεονέκτημα και τους έφυγε η πίεση, όταν δεν είχαν τίποτα να χάσουν και να υποστηρίξουν έγινε κατανοητό πως δυνατότητες να παίξουν έχουν, ποιότητα υπάρχει μόνο που δεν την παρουσίασαν ποτέ ολόκληρη την σεζόν.
Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ ξανά, πιο κρύα σεζόν ομάδας. Ο φετινός Παναθηναϊκός μοιάζει σαν να μην προσπάθησε ποτέ να γίνει καλή ομάδα να δείξει τις αρετές του και για αυτό ευθύνη έχουν όλοι όσοι βρίσκονται διοικούν και εργάζονται για τον σύλλογο σε όλα τα πόστα.
