Poker Pro (Άρθρο 56ο): Aλήθειες για τα τουρνουά
Με μερικές αλήθειες για τα τουρνουά (και όχι μόνο) ασχολείται σήμερα ο Poker Pro, αναφέροντας ότι ” δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την ψευδαίσθηση της επιτυχίας (δικιάς μας ή άλλων), είτε στο πόκερ είτε στην υπόλοιπη ζωή”…
Ακούω πολύ συχνά να λένε «τι κι αν παίζω καλά στο τουρνουά, τις περισσότερες φορές θα βρεθεί ένας τυχερός ηλίθιος που παίζει χάλια και θα με αποκλείσει ή/και θα κερδίσει το τουρνουά».
Ας μελετήσουμε όμως λίγο καλύτερα τα τουρνουά για να δούμε αν αυτό είναι αλήθεια. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα τουρνουά με 1000 παίκτες. Εάν όλοι ήταν της ίδιας δυναμικότητας και γινόντουσαν 1000 τουρνουά με τους ίδιους παίκτες, στατιστικά θα αναλογούσε μία νίκη στον καθένα.
Εμείς όμως έχουμε 960 παίκτες μικρής ως μέτριας δυναμικότητας (στους οποίους θα αναφερόμαστε ως «κακοί παίκτες») και 40 επαγγελματίες. Υποθέτουμε ότι οι επαγγελματίες έχουν 5 φορές περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν το τουρνουά σε σχέση με τον μέσο κακό παίκτη. Άρα, αντί για 40 νίκες στα 1000 τουρνουά που θα αντιστοιχούσαν συνολικά στους 40 επαγγελματίες, θα έχουμε 200 νίκες στα 1000. Έτσι θα έχουμε επαγγελματία νικητή, μία φορά κάθε 5 τουρνουά. Τις υπόλοιπες 4 φορές θα το κέρδιζε ένας από τους κακούς παίκτες! Ω, τι έκπληξη! Οι κακοί παίκτες κερδίζουν πιο συχνά στα τουρνουά από τους καλούς!
Και εδώ αρχίζει η παρεξήγηση: βλέπουμε κακούς παίκτες να κερδίζουν ξανά και ξανά και αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για τα πάντα! Και πρώτα απ’ όλα, για το δίκαιο του online πόκερ.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι το εξής: κακοί παίκτες κερδίζουν συχνά, αλλά μέσα σε έναν τεράστιο πληθυσμό παικτών, οι νικητές δεν είναι οι ίδιοι κακοί παίκτες κάθε φορά! Σε βάθος χρόνου, αυτοί που παίζουν με πολλά λάθη χάνουν λεφτά και παρότι οι καλοί παίκτες τις περισσότερες φορές δεν κερδίζουν τα πολλά χρήματα, συνολικά θα βγουν κερδισμένοι.
Έτσι ακριβώς είναι και στη ζωή. Πολλές φορές βλέπουμε κάποιον που δεν μοιάζει και πολύ ικανός (έως και εντελώς ανίκανος), αλλά είναι «επιτυχημένος», με επιχειρήσεις, πολλά χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα και μετοχές. Στην πραγματικότητα έφτασε εκεί από καθαρή τύχη, παίρνοντας λάθος αποφάσεις. Πολλοί όμως θα παρασυρθούν και θα πουν ότι είχε «όραμα» και «όρεξη για δουλειά», αλλά ή πικρή αλήθεια είναι ότι τα κατάφερε από «σπόντα».
Ο συγκεκριμένος «επιτυχημένος» μπορεί να είναι τυχερός, αλλά πίσω από αυτόν τον έναν, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι του ίδιου «είδους», με το ίδιο «όραμα» και «όρεξη για δουλειά», που έπαιρναν αντίστοιχα λάθος αποφάσεις και (φυσιολογικά) απέτυχαν. Κατέληξαν να ζουν με δανεικά κι αγύριστα, στη μιζέρια και στο περιθώριο.
Επιστρέφοντας στο πόκερ, ας δούμε τις πιθανότητες που έχει ο καθένας μας να κερδίσει ένα δεδομένο τουρνουά. Ξεκινάμε λοιπόν σε ένα τουρνουά με 200 παίκτες και θεωρούμε τον εαυτό μας παίκτη άνω του μέσου όρου (αυτήν την αντίληψη για τον εαυτό μας τη θεωρώ δεδομένη για όλους ανεξαιρέτως. Όσους παίκτες πόκερ έχω γνωρίσει, θεωρούν τους εαυτούς τους, τουλάχιστον «άνω του μέσου όρου». Ας μην περιγράψω πολλές ακραίες μορφές καβαλήματος ευμεγέθους καλαμίου).
Εάν ο μέσος παίκτης λοιπόν, έχει 1 πιθανότητα να κερδίσει στις 200 (0,5%) εμείς σαν «άνω του μέσου όρου», θα έχουμε… διπλάσιες πιθανότητες; Τριπλάσιες;! Τετραπλάσιες;!;!;! Έστω! Που φτάσαμε; Στο 1,5-2%; Τόσο είναι και πολύ σας λέω (γιατί οι περισσότεροι δεν είμαστε ούτε καν «άνω του μέσου όρου» παίκτες, άσχετα με το τι νομίζουμε).
Έτσι, κάθε φορά που παίζουμε τουρνουά με πολλούς παίκτες, οι πιθανότητες να το κερδίσουμε είναι κάτι σαν να έχουμε στο turn σετ 4άρια, ο αντίπαλος σετ άσσους και εμείς να κυνηγάμε το 4ο τεσσάρι μόνο στο river. Κάποτε θα έρθει, αλλά δεν θα είναι και έκπληξη όταν δεν θα έρχεται…
Συμπέρασμα: Η αρχική πρόταση του άρθρου είναι αλήθεια! Τι κι αν παίζεις εσύ καλά στο τουρνουά, τις περισσότερες φορές θα βρεθεί ένας τυχερός ηλίθιος και θα σε αποκλείσει ή/και θα κερδίσει το τουρνουά!
Το αν τελικά είναι όντος τυχερός και ηλίθιος, ή απλά έτσι θέλουμε να νομίζουμε εμείς, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την ψευδαίσθηση της επιτυχίας (της δικιάς μας ή των άλλων), είτε στο πόκερ είτε στην υπόλοιπη ζωή. Πρέπει να συνεχίσουμε να παίρνουμε τις αποφάσεις που εμείς θεωρούμε σωστές και κριτής δεν θα είναι ο χρόνος όπως λέει η έκφραση, αφού όπως είπαμε, μπορεί να παίρνουμε λάθος αποφάσεις και από τύχη να τα καταφέρουμε. Κριτές θα είναι όλοι όσοι είναι γύρω μας, ο καθένας με το δικό του μυαλό. Και αυστηρότερος κριτής όλων θα πρέπει να είναι ο εαυτός μας.
Poker Pro
