Aπό το καταφύγιο αστέγων στην… εθνική Αγγλίας: Η ιστορία του Τάιρον Μινγκς
1966. Χρονιά ορόσημο για τους τοπικούς και όχι μόνο λάτρεις του αγγλικού ποδοσφαίρου, καθώς σηματοδοτεί τον μοναδικό τίτλο σε εθνικό επίπεδο που έχει κατακτήσει ποτέ η χώρα. Για τον πρωταγωνιστή της σημερινής μας ιστορίας ωστόσο, ήταν η απαρχή ενός «τρελού» ταξιδιού, που ξεπερνάει σε κάποιες εκφάνσεις του και την «from zero to hero» ιστορία του Τζέιμι Βάρντι!
Ο λόγος για τον Τάιρον Μινγκς, η οικογένεια του οποίου μετακόμισε το 1966, από τα Νησιά Μπαρμπέιντος στην Αγγλία, μέσω πολλών κακουχιών για να εξασφαλίσει στις νεότερες γενιές μια καλύτερη μοίρα. Και το πέτυχε, όσο κι αν πολλές φορές αυτό φάνταζε αδύνατο.
🔷 Μικρός το δέμας, μα…
Πολλοί από εμάς έχουμε στο νού μας την εικόνα του Μινγκς, ως ενός γιγαντόσωμου μπάκ (1,96 μ.) και μιας επιβλητικής παρουσίας στα μετόπισθεν της Άστον Βίλα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι, καθώς η φύση καθυστέρησε να προικίσει τον νεαρό. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, εντάχθηκε στις ακαδημίες της άσημης Τσίπενχαμ, με τον ίδιο να περιγράφει τις εποχές εκείνες ως τις πιο ευτυχισμένες της ζωής του.
«Θυμάμαι πως ήταν τρομερές εποχές. Καλοκαιρινά τουρνουά, στιγμές με τους φίλους μου, σε μικρά γήπεδα με πολύ ένταση. Διάλειμμα για κανένα μπέργκερ και κανένα αναψυκτικό και ξανά παιχνίδι, εξάλλου δεν υπήρχε η έννοια διατροφή τότε, σωστά; Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν στη γειτονιά, όταν προσπαθούσαμε με τους φίλους μας να πετύχουμε με σουτ μια ταμπέλα, που απαγόρευε παιχνίδια με μπάλα στις αυλές. Προσπαθούσαμε μέχρι να βραδιάσει».
Η αρχή της καριέρας του Τάιρον Μινγκς, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ήδη από την αρχή, χρειάστηκαν οι παρακλήσεις της μητέρας του στους υπεύθυνους της Τσίπενχαμ ώστε να τον κρατήσουν στην ομάδα, καθώς είχε κριθεί υπερβολικά μικρόσωμος για το επίπεδο Κ-6. Αφού έλαβε το πράσινο φώς, άρχισε να αγωνίζεται ως επιθετικός μέσος και γρήγορα έδωσε δείγματα του ταλέντου του.
Σύντομα, οι σκάουτερς των μεγάλων αγγλικών συλλόγων έκαναν την εμφάνισή τους στο προπονητικό κέντρο της Τσίπενχαμ, με την Σαουθάμπτον, να είναι τελικά αυτή που κατάφερε να τον εντάξει στο δυναμικό των ακαδημιών της. Σε ηλικία εφτά ετών, ήρθε και η πρώτη αλλαγή θέσης για τον Μινγκς, με τους ιθύνοντες των «Αγίων» να τον γυρίζουν πιο πίσω, στην θέση «8». H πορεία προς την καταξίωση όμως, έκρυβε κι άλλες ανηφόρες για τον νεαρό Μινγκς.
Παρά τα αρχικά προβλήματα η ανάπτυξή του ως τα 14 κυλούσε κάτι παραπάνω από ομαλά, χαρίζοντάς του ύψος και δύναμη, όμως κάπου εκεί, στο προεφηβικό στάδιο σταμάτησε ξαφνικά, με την μειωμένη σωματική διάπλαση να γίνεται «ψεγάδι» και τον ίδιο να μένει πίσω σε σύγκριση με τους συνομηλίκους του εντός του αγωνιστικού χώρου. Η εξέλιξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα να αποπεμφθεί από την ομάδα, καθώς οι ιθύνοντες του συλλόγου δεν έβλεπαν σημάδια που θα συνηγορούσαν στην εξέλιξη του παίκτη ως ενός άξιου υποψηφίου για την πρώτη ομάδα. Στο μεταξύ, είχε προηγηθεί και ακόμα μια αλλαγή θέσης, αυτή τη φορά στα αριστερά της άμυνας.
🔷 Tα δύσκολα παιδικά χρόνια και το άσυλο αστέγων
Για κάποιους, το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση, μέσο διαφυγής, χόμπι, αλλά για άλλους ίσως το μοναδικό βιοποριστικό μέσο. Στη δεύτερη κατηγορία άνηκε και ο Μινγκς. Μεγάλωσε σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, με πενιχρό εισόδημα το οποίο ερχόταν στο σπίτι από την απασχόληση της μητέρας του, και φυσικά δεν ήταν αρκετό για να συντηρήσει τον ίδιο και τις τρεις αδερφές του.
Μετά το χωρισμό της μητέρας από τον σύντροφό της, στο σπίτι του οποίου διέμεναν, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άσυλο αστέγων, μη μπορώντας πλέον να συντηρήσουν οικονομικά δικό τους κατάλυμμα. Το εν λόγω ίδρυμα τους προσέφερε ένα δωμάτιο με δύο κρεβάτια κι έναν καναπέ, αρκετά μικρό για τα πέντε άτομα της οικογένειας, ενώ τα μπάνια και οι κουζίνες ήταν κοινόχρηστα.
Με τη σκληρή αυτή πραγματικότητα, ο Μινγκς ήρθε αντιμέτωπος στην τρυφερή ηλικία των εφτά ετών, παραμένοντας στο καταφύγιο για περίπου έναν χρόνο. Διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων, ενδεχομένως θα είχαν καταρρακωθεί από τα γεγονότα αυτά, για τον ίδιο ωστόσο το ποδόσφαιρο αποτελούσε πάντα τη χείρα βοηθείας που χρειαζόταν.
«Ευτυχώς, η απουσία χρημάτων και δικού μας σπιτιού, πάντα αναπληρωνόταν από την αγάπη και την ενότητα στην οικογένειά μας. Ποτέ δεν ένιωσα τη μοναξιά που ενδεχομένως να βιώναν άλλα άτομα στη θέση μου και ποτέ δεν χρειάστηκε να παρατήσω την αγαπημένη μου ασχολία, το ποδόσφαιρο. Είτε με τη μαμά μου, είτε με κάποιον φίλο, είτε με τις δημόσιες συγκοινωνίες, πάντα πηγαινα στην προπόνηση. Δεν χρειάστηκε ποτέ να μείνω πίσω».
Έχοντας πλέον φτάσει στα 15 του χρόνια κι ενώ είχαν ακολουθήσει αποτυχημένα δοκιμαστικά σε πολλές ομάδες, κυρίως της Φούτμπολ Λιγκ, όπως οι Κάρντιφ, Σουίντον, Πόρτσμουθ και Μπρίστολ Ρόβερς, η τύχη επιτέλους χαμογέλασε στον νεαρό Άγγλο. Έγινε δεκτός με υποτροφία στο Μίλφιλντ, ένα ανεξάρτητο σχολείο του Σόμερσετ, όπου εκτός από ικανοποιητικούς βαθμούς, επένδυσε και πολλές ώρες στο γυμναστήριο, βελτιώνοντας το σώμα του, προτού πάρει τη μεγάλη απόφαση, να δοκιμάσει πλέον την τύχη του, σε επίπεδο εθνικών κατηγοριών αντρικού επιπέδου.
Πρώτος σταθμός ήταν η Γέιτ Τάουν, που αγωνιζόταν στην 8η κατηγορία της αγγλικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας, ενώ μετά από έναν χρόνο, η καριέρα του συνεχίστηκε στην πρώτη του ομάδα, την Τσίπενχαμ! Στο ενδιάμεσο, οι μόλις 45 λίρες την εβδομάδα με τις οποίες αμειβόταν από το ποδόσφαιρο, δεν κάλυπταν τις βιοποριστικές ανάγκες του και τον είχαν ωθήσει στο να δουλεύει σε part-time δουλειές, όπως μπάρμαν σε παμπ, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν και ως σύμβουλος δανείων σε μια τοπική εταιρεία, έχοντας πλέον αρχίσει να καταστρώνει τα πλάνα του για τη ζωή εκτός ποδοσφαίρου.
🔷 Η ζωή ξεκινά στην… Ίπσουιτς
Σίγουρα η καριέρα του Μινγκς χρειαζόταν κάτι το εξωπραγματικό για να πάρει ανοδική πορεία, πόσω μάλλον να γίνει επαγγελματική. Αυτός ο τύπος όμως δεν είχε μάθει να τα παρατάει. Παίζοντας σε ερασιτεχνικό επίπεδο, ο ποδοσφαιριστής και μπάρμαν και σύμβουλος δανείων, έγινε αντιληπτός -στα 19 του πλέον- από τον πρώην αμυντικό της Ίπσουιτς, Ράσελ Όσμαν, που τον συνέστησε στον τότε τεχνικό της ομάδας, Μικ ΜακΚάρθι.
Σε ένα ματς επίδειξης κόντρα σε μια ομάδα της Nike Academy, ο Ιρλανδός τεχνικός παρακολούθησε από κοντά τον Μινγκς, που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στα 60 λεπτά που αγωνίστηκε και δρομολόγησε την απόκτησή του για 10 χιλιάδες λίρες, ενώ μέρος της συμφωνίας ήταν και η διεξαγωγή ενός φιλικού προετοιμασίας στην έδρα της Τσίπενχαμ για οικονομικούς λόγους!
Ο ρόλος του στη παρθενική του χρονιά στην Ίπσουιτς ήταν αυτός του μπακ-απ του Κρέσγουελ, ωστόσο η μεταγραφή του τελευταίου στην Γουέστ Χάμ, την επόμενη σεζόν, του εξασφάλισε τη θέση του βασικού αριστερού οπισθοφύλακα. Fun fact, ο ίδιος προσφέρθηκε να αγοράσει τη νέα του φανέλα με το νούμερο «3», σε δύο πιστούς οπαδούς της ομάδας που για χάρη του είχαν προμηθευτεί την περασμένη σεζόν αυτή με το νούμερο «15».
Βασικός κι αναντικατάστατος πλέον στην ομάδα της Ίπσουιτς στην Τσάμπιονσιπ, έγινε στόχος της Κρίσταλ Πάλας, όμως η προσφορά της (3 εκ. λίρες) της απορρίφθηκε ασυζητητί. Η αλλαγή περιβάλλοντος θα ερχόταν αργά ή γρήγορα για τον νεαρό Άγγλο, με την Μπόρνμουθ, που μόλις είχε κερδίσει την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, να δαπανά τελικά οκτώ εκατομμύρια για την απόκτησή του, προσφέροντάς του 3ετές συμβόλαιο συνεργασίας.
Τα πράγματα ωστόσο ουδέποτε έρχονταν εύκολα για τον Μινγκς και η μοίρα του επεφύλασσε μια ακόμα δοκιμασία στο διάβα του. Μόλις δύο και κάτι μήνες από την μεταγραφή του στα «Κεράσια», στο ντεμπούτο του, υπέστη ρήξη χιαστού με τη συμπλήρωση έξι λεπτών, αφότου είχε μπει ως αλλαγή στο παιχνίδι κόντρα στη Λέστερ. Ο τραυματισμός αυτός του προξένησε προβλήματα ψυχικής υγείας, καθώς το πρώτο διάστημα είχε κλειστεί στον εαυτό του, δίχως να μιλά με κανέναν, ενώ μάλιστα αρνείτο να ξεκινήσει τη διαδικασία της αποθεραπείας!
Ευτυχώς για εκείνον, ήταν η παρέμβαση του Έντι Χάου, που τον έπεισε να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικών ψυχικής υγείας και να επανέλθει στη κατάσταση που τον είχε γνωρίσει. Ο Μινγκς δούλεψε σκληρά, έκανε υπομονή και επιτέλους, μετά απο 15 ολόκληρους μήνες (!), επανήλθε στους αγωνιστικούς χώρους, ξανά με αντίπαλο τις «Αλεπούδες».
🔷 Πίσω στην Τσάμπιονσιπ για να… φτάσει στην εθνική
Έκτοτε, η πορεία του δεν θυμίζει σε τίποτα το μικρόσωμο παιδί που βίωνε την απόρριψη λόγω της μικρής σωματικής τους διάπλασης. Πραγματοποιώντας κάποιες εξαιρετικές, αλλά λίγες στον αριθμό εμφανίσεις με τα «Κεράσια», η Άστον Βίλα κινήθηκε για την απόκτησή του το Γενάρη του 2018 με τη μορφή δανεισμού, για να ενισχυθεί στα μετόπισθεν ενόψει της δύσκολης χρονιάς στην Τσάμπιονσιπ. Ο στόχος της ανόδου τελικά επετεύχθη, επικρατώντας της Ντέρμπι Κάουντι στον τελικό των πλέι-οφ.
Όπως ήταν λογικό, η Μπόρνμουθ δεν αρνήθηκε να κάνει το λεγόμενο «cash-in» στις εμφανίσεις του παίκτη της, πουλώντας τον στην Βίλα έναντι 25 εκ. λιρών. Συνέχισε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αμυντικής γραμμής και χρίστηκε αρχηγός της το καλοκαίρι του 2021, μετά την αποχώρηση του Τζακ Γκρίλις για την Μάντσεστερ Σίτι. Το περιβραχιόνιο μπορεί να άλλαξε χέρια, μόλις τις τύχες της ομάδας ανέλαβε ο Στίβεν Τζέραρντ, όμως ο Μινγκς δεν σταμάτησε λεπτό να είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Στο ενδιάμεσο μάλιστα είχε χριστεί και διεθνής με την εθνική Αγγλίας το 2019, ενώ ήταν και μέλος της ομάδας στο πρόσφατο Euro του 2021.
Εκτός γηπέδων, έχει ξεχωρίσει για τις ξεκάθαρες θέσεις που έχει λάβει κατά καιρούς ενάντια στο ρατσισμό, που βίωσε και στο ντεμπούτο του με την εθνική Αγγλίας κόντρα στη Βουλγαρία, καθώς και για το κίνημα «Black Lives Matter», ενώ δεν έχει διστάσει να υπερασπιστεί ανοιχτά τον Χάρι Μαγκουάιρ για την δριμεία κριτική που του ασκείται από τα αγγλικά ΜΜΕ, ενώ έχει προχωρήσει και σε εγκωμιαστικά σχόλια για την κοινωνική δράση του Μάρκους Ράσφορντ. Ο «σκληρός» των αγγλικών γηπέδων, γνωρίζει καλά από κακουχίες, και περνά το μήνυμα στις επόμενες γενιές πως ο αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη διέξοδο για κάθε είδους εμπόδιο!
Συντάκτης: Δημήτρης Μιχαλόπουλος
