Ζοζέ Μουρίνιο: Ο “Special One” που ξεπεράστηκε από το ποδόσφαιρο
Για τον Ζοζέ Μουρίνιο μπορείς να γράψεις πολλά. Να πεις ακόμα περισσότερα. Να του προσάψεις άπειρα πράγματα όσον αφορά τη συμπεριφορά του προς τα ΜΜΕ, τις… αφοπλιστικές απαντήσεις που αρέσκεται να δίνει κατά καιρούς στους δημοσιογράφους.
Δε μπορείς ωστόσο να μην του αναγνωρίσεις ότι έχει εμπνεύσει μεγάλους ποδοσφαιριστές να παραμερίσουν το “εγώ” τους και να παίξουν για την ομάδα. Δε μπορείς να μην παραδεχτείς ότι είναι μια σπουδαία προσωπικότητα του αθλήματος, που έχει πετύχει τεράστιες επιτυχίες ακόμα και όταν ήταν αουτσάιντερ.
Δε γίνεται τέλος, να μη “δεις” και τη φθίνουσα πορεία του ως τεχνικός, καθώς από “Special One”, έγινε… για δεύτερη φορά στην καριέρα του ένας απολυμένος προπονητής της Πρέμιερ Λιγκ. Αποχώρησε από την Τότεναμ δίχως να κερδίσει τίτλο ή να αφήσει κάτι ως παρακαταθήκη πίσω του.
Τα πρωταθλήματα στην Ευρώπη βρίσκονται στην τελική τους ευθεία και οι “μάχες” για τον τίτλο, τα ευρωπαϊκά εισιτήρια και τον υποβιβασμό έχουν ανάψει. Η Stoiximan προσφέρει πληθώρα επιλογών για ποντάρισμα στην Premier League, ειδικά παικτών αλλά και τεράστια γκάμα για τους αγώνες της ημέρας.
Το Betarades ξετυλίγει το κουβάρι της καριέρας του μεγάλου προπονητή Ζοζέ Μουρίνιο, “μιλώντας” με στατιστική, αριθμούς, επαναφέροντας στη μνήμη τις επιτυχίες και τα ρεκόρ που κατέγραψε σε κάθε πρωτάθλημα.
Η χαμένη ευκαιρία στην Τότεναμ
Ξεκινώντας ανάποδα, από την πιο πρόσφατη δουλειά του Πορτογάλου τεχνικού, την Τότεναμ, η ιστορία “έγραψε” ότι φεύγει ως αποτυχημένος. Έχασε την ευκαιρία να επανέλθει στον “αφρό” του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και να πετύχει εκ νέου κάτι για το οποίο θα τον αποθεώσουν ακόμα και οι haters. Ο πρόεδρος του συλλόγου του Βόρειου Λονδίνου, Ντάνιελ Λέβι, έψαχνε το Νοέμβριο του ‘19 τον αντικαταστάτη του επιτυχημένου Μαουρίσιο Ποτσετίνο και είδε την ευκαιρία του ελεύθερου, τότε, Μουρίνιο.
Ο Πορτογάλος ανέλαβε να αντικαταστήσει τον Αργεντίνο, που την προηγούμενη χρονιά είχε οδηγήσει την Τότεναμ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Δύσκολο το εγχείρημα, όμως ο “Special One” δεν ήταν λογικό να… “μασήσει”! Έχει αποδείξει άλλωστε ότι έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, είναι πιστός στο πλάνο του, και έχει περίσσια αυτοπεποίθηση ώστε να ασκήσει θετική επιρροή σε παίκτες-ηγέτες όπως ο αρχηγός των “Σπιρουνιών”, Χάρι Κέιν.
Όμως, αυτή τη φορά, τίποτα δεν πέτυχε. Ξεκίνησε εκπληκτικά τη σεζόν, η Τότεναμ ήταν για ένα διάστημα στην κορυφή, μαζί με τη Λίβερπουλ. Ωστόσο, η συνέχεια ήταν απογοητευτική. Δεν ανέβασε επίπεδο την ομάδα, έχασε τα περισσότερα σημαντικά ματς και την αφήνει εκτός θέσεων ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Ο απολογισμός “έγραψε” 44 νίκες, 19 ισοπαλίες και 23 ήττες σε συνολικά 86 αναμετρήσεις στον πάγκο των “Σπερς”.
Με ποσοστό νικών 51.16%, το χαμηλότερο στην καριέρα του. Εξαιρείται το εξάμηνο στη Λεϊρία (45%), όπου τα μεγέθη ήταν πολύ διαφορετικά. Μιας και “μιλάμε” με ποσοστά, ο Μουρίνιο περιέργως είχε το υψηλότερο στη Ρεάλ Μαδρίτης, με 71.91%, σημειώνοντας 128 νίκες σε 178 αναμετρήσεις στους “Μπλάνκος”. Δεύτερη στη σχετική λίστα, η πορεία του στην Πόρτο, με 71.65% και 91 νίκες σε 127 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις.
Η καταξίωση στην Πόρτο
Αφού αποτέλεσε για μια τετραετία βοηθός του Ολλανδού Λουίς φαν Χααλ στη Μπαρσελόνα, αφού πέρασε για μερικούς μήνες από τον πάγκο της Μπενφίκα και κατόπιν της Λεϊρία, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να γνωρίσει το ποδοσφαιρικό κοινό, τον “Special One”.
Τον Ιανουάριο του 2002 ανέλαβε την Πόρτο ενώ ήταν στην πέμπτη θέση. Στα μισά της περιόδου που απέμειναν για το φινάλε, έφτασε τους “Δράκους” στην τρίτη θέση, υποσχόμενος ότι του χρόνου θα είναι πρωταθλητές.
Το είπε και το έκανε! Στο φινάλε της σεζόν του 2003, η Πόρτο κατέκτησε το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν το πρώτο για τον “Μου” στην Πριμέιρα Λίγκα. Μάλιστα, έκανε ρεκόρ συγκομιδής πόντων, με 86 (προτού το καταρρίψει η Μπενφίκα με 88 το 2016), σημειώνοντας 27 νίκες και 5 ισοπαλίες, σε 34 αναμετρήσεις. Επίσης, στέφθηκε Κυπελλούχος Ευρώπης, νικώντας τη Σέλτικ με 2-3 στον τελικό του ΟΥΕΦΑ, επιτυχία που ήταν… προάγγελος της απογείωσης το επόμενο χρόνο
Μπορεί να έχασε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ από τη Μίλαν, μπορεί να έχασε το Κύπελλο από τη Μπενφίκα, όμως πήρε πολύ άνετα το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα για τους “Δράκους”, με μόλις μία ήττα έως το φινάλε της αγωνιστικής περιόδου. Εκτός αυτού, έκανε το -φαινομενικά- ακατόρθωτο και κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, επικρατώντας της Μονακό του Άκη Ζήκου με 3-0 στον τελικό του Γκελζενκίρχεν. Δεύτερη φορά που η Πόρτο έφτανε στην κορυφή της Ευρώπης.
Το… απίθανο συνέβη το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ήρθε αρχικά από τα χείλη του Πορτογάλου, αναφορικά με τις φήμες που ήθελαν τη Λίβερπουλ και την Τσέλσι να εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για τον Ζοζέ Μουρίνιο. Ο “Special One” δήλωνε ότι “η Λίβερπουλ είναι μια ομάδα που όλοι ενδιαφέρονται γι΄αυτή, ενώ η Τσέλσι δε με ενδιαφέρει τόσο. Διότι έχει ένα νέο πρότζεκτ με αρκετά χρήματα που αν δεν κερδίσει τα πάντα, ο Αμπράμοβιτς θα αποσυρθεί και θα αποσύρει και τα χρήματα από το σύλλογο. Ποτέ δεν ξέρεις πώς εξελιχθεί ένα τέτοιο πρότζεκτ για μια ομάδα”.
Η συνέχεια της ιστορίας, είναι γνωστή!
Επανάφερε την Τσέλσι στον “αφρό”
Τον Ιούνιο του 2004 παρουσιάστηκε από τους “Μπλε” του Λονδίνου και είπε την ατάκα που τον “ακολουθεί” έως σήμερα. “Μη με χαρακτηρίσετε ως αλλαζόνα, όμως είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω ότι είμαι ο εκλεκτός”! Έτσι, το προσωνύμιο “Special One” έμεινε για τον Ζοζέ Μουρίνιο. Το διατήρησε για αρκετά χρόνια βάσει των επιτυχιών του, όμως κάπου… το έχασε στην πορεία φτάνοντας ως το σήμερα.
Στην Τσέλσι άφησε με την πρώτη σεζόν τα διαπιστευτήριά του οδηγώντας τη στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά. Ουσιαστικά, το πρώτο πρωτάθλημα των “Μπλε” απ’ όταν διαμορφώθηκε η Πρέμιερ Λιγκ. Σημείωσε δε, ακόμα ένα ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο πρωτάθλημα, με 95 (καταρρίφθηκε πλέον από τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Λίβερπουλ), ενώ είχε το χαμηλότερο αριθμό τερμάτων, με μόλις 15!
Πανηγύρισε και το επόμενο πρωτάθλημα με την Τσέλσι, όμως οι “τριγμοί” για τη θέση του ξεκίνησαν στα τέλη του 2007. Φημολογούνταν ότι οι σχέσεις του με τον ιδιοκτήτη της Τσέλσι, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, δεν ήταν οι καλύτερες, με τη διαφωνία να περιέχει και το όνομα του Αντρέι Σεφτσένκο, τον οποίο δεν ήθελε στο ρόστερ ο “Μου”. Αργότερα, η πρόσληψη του Άβρααμ Γκραντ έβρισκε εκ νέου αντίθετο τον Πορτογάλο τεχνικό και έτσι φτάσαμε στο Σεπτέμβριο του 2007, όταν οι δρόμοι των δύο χώρισαν. Όχι οριστικά…
Η μεγαλύτερη επιτυχία της Ίντερ
Αφού άφησε το Λονδίνο και την Τσέλσι, μετακόμισε στο Μιλάνο για να κοουτσάρει την Ίντερ. Δύο σεζόν έμεινε εκεί, κατέκτησε τα πάντα! Πρωταθλήματα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ, Τσάμπιονς Λιγκ. Αλησμόνητη φυσικά για τον “Μου” αλλά και τους απανταχού οπαδούς των “Νερατζούρι”, είναι η σεζόν 2009-10 με το ιστορικό τρεμπλ!
Η πρώτη χρονιά έκλεισε με το πρωτάθλημα στο φινάλε καθώς και το ιταλικό Σούπερ Καπ. Όμως, δεν άρεσε στον κόσμο της Ίντερ το γεγονός ότι η ομάδα απέτυχε στο Τσάμπιονς Λιγκ και ουσιαστικά δε βελτιώθηκε από τον προκάτοχο του Πορτογάλου, Ρομπέρτο Μαντσίνι. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, υπέστη οδυνηρή ήττα στο “Τζουζέπε Μεάτσα” από τον Παναθηναϊκό με το τέρμα του Γιόσου Σαριέγκι, στο 69’, αλλά κατάφερε να πάρει την πρόκριση για την επόμενη φάση.
Highlight της πρώτης του σεζόν στην Ιταλία και ίδιον της αλαζονείας του, ήταν το “zero titles” που δήλωσε, αναφερόμενους σε μεγάλους προπονητές όπως ο Κάρλο Αντσελότι και ο Λουτσιάνο Σπαλέτι. Η συγκεκριμένη δήλωση αφορούσε εκείνη τη σεζόν στη Serie A. Αργότερα, ειπώθηκε ότι παρερμηνεύτηκαν τα λόγια του αφού δεν ήταν σε άπταιστα ιταλικά και ότι τα ΜΜΕ έδωσαν τη σημασία που ήθελαν! Εντάξει! Δεν έπεισε κανέναν! Όλοι ξέρουμε δα τον “Special One” που έχει πάντα μια καλή ατάκα να δώσει στις συνεντεύξεις του!
Το καλοκαίρι του 2009 όταν ρωτήθηκε για το ενδιαφέρον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που τον ήθελε ως αντικαταστάτη του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, απάντησε ότι “η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα πρέπει να σκεφτεί αν με θέλει για αντικαταστάτη του και αν όντως με θέλει, τότε, φυσικά θα πάω”!
Τί μπορείς να του προσάψεις ωστόσο, όταν την επόμενη, οδηγεί την Ίντερ στην καλύτερη σεζόν της ιστορία της;
Ξεκίνησε με κόντρα την αγωνιστική περίοδο, αφού θεώρησε ασέβεια προς την πρωταθλήτρια Ίντερ, την πρόβλεψη του Μαρσέλο Λίπι, ότι η Γιουβέντους θα κατακτήσει το “Σκουντέτο”. Δεν πτοήθηκε από τη μέτρια αρχή στο πρωτάθλημα. Οι “Νερατζούρι” ανέβασαν “στροφές” και σιγά-σιγά στο δεύτερο γύρο πλησίαζαν τον τίτλο.
Ο Μάιος του 2010 θα μείνει αξέχαστος στους οπαδούς της Ίντερ. Στις 5 του μήνα, η ομάδα του Μουρίνιο νίκησε τη Ρόμα με σκορ 1-0 και κατέκτησε το Κύπελλο, για να περάσουν έντεκα ημέρες από τότε, στις 16 Μαίου να νικήσει τη Σιένα εντός έδρας και να εξασφαλίσει μαθηματικά το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα, με τον Πορτογάλο τεχνικό.
Η… κορύφωση της ηδονής για τους Ιντερίστι ήρθε στις 22 του ίδιου μήνα, στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” της Μαδρίτης. Με πρωταγωνιστή τον Ντιέγο Μιλίτο, που πέτυχε τα δύο τέρματα της Ίντερ εναντίον της Μπάγερν Μονάχου (2-0), η ομάδα του Μιλάνο κατέκτησε το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία της. Επίσης, αυτό αποτελεί και το μοναδικό τρεμπλ που έχει πανηγυρίσει μέχρι σήμερα.
Μια ημέρα μετά, ο “Special One” δήλωνε στενοχωρημένος, διότι “ήταν το τελευταίο παιχνίδι με την Ίντερ”. Πρόσθεσε δε, ότι “αν δεν κοουτσάρεις τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα έχεις πάντα ένα κενό στην καριέρα σου”, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο το… στίγμα για το επόμενο βήμα του ως προπονητής.
“Έσπασε” όλα τα κοντέρ στη Λα Λίγκα
Μετά την τεράστια επιτυχία με την Ίντερ, ο “Μου”, αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόταση του Φλορεντίνο Πέρεθ και να αναλάβει τη Ρεάλ Μαδρίτης. Πολυπόθητος στόχος για τους “Μερένγκες”, ήταν τότε, το 10ο Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία τους και στο πρόσωπο του Πορτογάλου έβλεπαν τον “εκλεκτό” για να τα καταφέρουν και να βρεθούν ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.
Παρ’ όλα αυτά, ο “Special One” τους απογοήτευσε σε αυτόν τον τομέα. Κατέκτησε σε τρία χρόνια θητείας στη Μαδρίτη, από έναν εγχώριο τίτλο. Ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Αξιοσημείωτη δε, ήταν η πορεία της ομάδας τη σεζόν 2011-12, καθώς έσπασε… ένα σωρό ρεκόρ στο ισπανικό πρωτάθλημα.
Στο ντεμπούτο του ως προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, στην Πριμέρα Ντιβισιόν, έμεινε στο μηδέν με αντίπαλο τη Μαγιόρκα (0-0). Όταν ρωτήθηκε για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες που έχασαν οι παίκτες του στα επόμενα ματς με Λεβάντε και Οσέρ, απάντησε ότι “μια μέρα, κάποιος “καημένος” αντίπαλος θα πληρώσει τις ευκαιρίες που χάσαμε”. Ακολούθησαν το 6-1 επί της Λα Κορούνια, το 4-1 εναντίον της Μάλαγα και το 6-1 κόντρα στη Ράθινγκ Σανταντέρ!
Δέχτηκε επίσης, δριμεία κριτική όταν συνετρίβη στο πρώτο του “Κλάσικο” από τη Μπαρσελόνα με 5-0, αλλά ο… γνωστός “Μου” αρνήθηκε το χαρακτηρισμό “ταπείνωση” για το εν λόγω αποτέλεσμα. Εν τέλει, έκλεισε τη χρονιά κατακτώντας το Κόπα ντελ Ρέι, νικώντας τους Καταλανούς στο “Μεστάγια” της Βαλένθια, με σκορ 1-0.
Η δεύτερη του σεζόν στους “Μπλάνκος” ήταν ονειρική αναφορικά με το πρωτάθλημα. Οδήγησε την ομάδα στην κορυφή της Λα Λίγκα έπειτα από τέσσερα χρόνια ανομβρίας. Το σπουδαίο του επίτευγμα όμως, ήταν ότι κατέρριψε το ρεκόρ συγκομιδής πόντων, αφού μάζεψε 100 βαθμούς, με 32 νίκες. Να σημειωθεί βέβαια, ότι την αμέσως επόμενη σεζόν, η νέα πρωταθλήτρια τότε, Μπαρσελόνα, ισοφάρισε το συγκεκριμένο ρεκόρ, που διατηρείται έως σήμερα.
Η κορυφαία στιγμή όμως για τον Πορτογάλο τεχνικό, ήταν τον Απρίλιο του 2012, στο “Καμπ Νόου”, όταν η Ρεάλ περνούσε νικηφόρα με σκορ 1-2. Με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κάνει το 1-2 και να προτρέπει τους Καταλανούς οπαδούς να… “calmaρουν”, πήρε τους τρεις βαθμούς και ουσιαστικά σφράγισε τον τίτλο. Όμως, εκείνο το βράδυ, έσπασε το ρεκόρ σκοραρίσματος στο πρωτάθλημα από μια ομάδα, το οποίο κατείχε η Μπαρσελόνα.
Έφτασε τα 121 γκολ σε μία σεζόν στη Λα Λίγκα, στο φινάλε, ρεκόρ που παραμένει έως σήμερα. Τον Αύγουστο του ‘12 πήρε και το ισπανικό Σούπερ Καπ, το οποίο ήταν ο τελευταίος τίτλος του στη Μαδρίτη. Για την επόμενη σεζόν, την τελευταία του στην ισπανική πρωτεύουσα, έβαλε ο ίδιος τον τίτλο: Η χειρότερη της καριέρας μου!
Για την ιστορία, εκτός από το ρεκόρ συγκομιδής πόντων, το ρεκόρ σκοραρίσματος, έσπασε το ρεκόρ νικών φτάνοντας τις 32 σε μία σεζόν, το ρεκόρ περισσότερων εκτός έδρας νικών με 16 και το ρεκόρ μεγαλύτερης διαφοράς τερμάτων με +89!
Η επιστροφή στο Νησί και το Γιουρόπα Λιγκ
Η επιστροφή του στο αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν για την Τσέλσι, το 2013. Έμεινε στο Λονδίνο για περίπου 2.5 χρόνια, για να οδηγήσει εκ νέου την ομάδα του Αμπράμοβιτς στην κορυφή, αλλά όχι στην πρώτη του σεζόν. Το Μάιο του 2015, ο “Μου” πανηγύρισε το τρίτο του πρωτάθλημα ως προπονητής της Τσέλσι. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, αποχώρησε με λύση συμβολαίου “κοινή συναινέσει”.
Ακολούθησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία έψαχνε εναγωνίως την αναγέννησή της στη μετά-Φέργκιουσον εποχή. Ο Μουρίνιο δε δικαίωσε τις προσδοκίες, αφού δε μπόρεσε να διεκδικήσει πρωτάθλημα τα δύο χρόνια που έμεινε στο “Ολντ Τράφορντ”.
Όμως, έφερε επιτυχία στο σύλλογο του Μάντσεστερ, τη σεζόν 2016-17. Οι “Κόκκινοι Διάβολοι” έχασαν από νωρίς την επαφή τους με την κορυφή, ενώ το εγχείρημα ευρωπαϊκό εισιτήριο γινόταν ολοένα και δυσκολότερο κατά τη διάρκεια της περιόδου. Κάπου εκεί, ο Ζοζέ Μουρίνιο απέδειξε ότι παραμένει ένας πανέξυπνος προπονητής και άφησε σε δεύτερη μοίρα την Πρέμιερ Λιγκ, για να επικεντρωθεί στο Γιουρόπα Λιγκ.
Ήξερε άλλωστε ότι αν φτάσει ως το τέρμα του δρόμου, θα ανοίξει η “πόρτα” του Τσάμπιονς Λιγκ για την επόμενη χρονιά, κάτι που δε θα μπορούσε να του δώσει η πορεία στο πρωτάθλημα.
Το Μάιο του 2017 είχε απέναντί του τον Άγιαξ στον τελικό του “Friends Arena” στην πόλη Σόλνα της Σουηδίας. Τα γκολ των Πογκμπά στο 18’ και Μχιταριάν στο 48’, έριξαν το τρόπαιο στην βαλίτσα των “Κόκκινων Διαβόλων” για να το προσθέσουν στο παλμαρέ τους στο “Θέατρο των Ονείρων”.
Η κακή πορεία στις αρχές της επόμενης αγωνιστικής περιόδου, έφερε… νεύρα στον “Special One”, ο οποίος έπειτα από την ήττα με 0-3 από την Τότεναμ, δήλωσε: Έχω περισσότερα πρωταθλήματα απ’ ό,τι όλοι οι υπόλοιποι προπονητές μαζί! Παρότι στις επόμενες εβδομάδες προσπαθούσε να πείσει άπαντες ότι η Γιουνάιτεντ μπορεί ακόμα να διεκδικήσει τον τίτλο, φτάσαμε στο Δεκέμβριο του ‘18 όταν και απολύθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του. Οι δύο αποχωρήσεις του από την Τσέλσι, ορίστηκαν επίσημα ως “κοινή συναινέσει” λύση συνεργασίας.
https://youtu.be/PkAQjE8FpoI
Εν κατακλείδι, μετά από 21 χρόνια καριέρας ως προπονητής που έχει καταγράψει ο Ζοζέ Μουρίνιο, θεωρείται δεδομένο ότι είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές του 21ου αιώνα. Τρόπαια σε κάθε λίγκα που ανέλαβε ομάδα, ευρωπαϊκοί τίτλοι, ρεκόρ που έσπασε και διατηρούσε για χρόνια αφότου έφυγε.
Παρ’ όλα αυτά, είναι επίσης δεδομένο ότι ο “Special One” έχει χάσει το δρόμο του. Φαίνεται θαρρείς και το ίδιο το ποδόσφαιρο τον έχει ξεπεράσει πια. Το αγωνιστικό του στυλ δεν έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει και οι απολύσεις του τελευταία τον μετέτρεψαν σε… “Special Sacked”.
Επιμέλεια: Ηλίας Μαλιγιάννης
